مجری جلوی کتابخانه ایستاده و دوربین نود درجه حولش می چرخد و روبروی او می ایستد. فضلی نژاد رو به دوربین می کند و سوالات خاصی را مرتبط با حوزه فعالیت مهمان برنامه مطرح می کند.
در ادامه تصاویری که مهمان برنامه را معرفی می کند، نمایش داده می شود و وی در منزل شخصی و محیط کاری اندکی از خودش می گوید.
در فضای ساده و دلنشین طراحی شده برای برنامه، برخی از مهمان ها از همان ابتدا زبانی صریح و شفاف دارند اما برخی هم ابتدا در لفافه و کمی مبهم صحبت می کنند ولی به تدریج در ادامه بحث با طرح سوالات و پرسش های صریح تر از طرف پیام فضلی نژاد، گفتگو شکل خود را پیدا می کند و صحبت ها صریح تر می شوند و در رفت و برگشت دیالوگ ها، بیننده و شنونده لحظات درخشانی را مشاهده می کند و برداشت های خاصی در ذهنش سنتز می شود.
گفتگو به پایان می رسد و آنچه از ترکیب نظرات متفاوت و انتقادی مطرح شده بین پیام فضلی نژاد و مهمان برنامه اش در ذهن مخاطب ایجاد میشود ، حس تفاهم و همدلی با چاشنی درنگ است.
مهمانان با سلیقه های مختلف، در یک چیز مشترکند و آن اینکه مشترکاً دغدغه ایران و مردم این سرزمین را دارند و با اینکه کمتر توسط رسانه ها نشان داده شده اند اما کوله باری از حرف های تازه دارند که شنیدنش از زبان آنها جذابیت مضاعفی دارد و هر یک از گفتگوها ارزش چند بار دیدن و شنیدن و تامل کردن را دارد.
سپاس جناب فضلی نژاد و مجموعه #شوکران
