چندین سال است که برای سیر در دنیای کتاب ها به کتابخانه های عمومی مراجعه می کنم و از کتاب های آنها استفاده می کنم. در یکی از مراجعاتم به کتابخانه آستان قدس رضوی (کتابخانه حرم امام رضا) پس از اینکه کتاب هایی را که قبل امانت گرفته بودم به کتابخانه پس دادم، در میان قفسه های کتاب می چرخیدم و براساس لیستی که تهیه کرده بودم به دنبال کتابهای مدنظرم می گشتم که به صورت اتفاقی چشمم به چند کتاب کم حجم از سید مرتضی آوینی (شهید آوینی) افتاد. آنها را برداشتم و نگاهی بهشان انداختم. در انتخاب آنها تردید داشتم؛ حتی جلد کتاب ها هم چندان جذابیتی برایم نداشت. با وجود شکی که داشتم اما در نهایت یکی از آن ها که کتاب رستاخیز جان بود را برداشتم و به همراه پنج کتاب دیگر از کتابخانه امانت گرفتم.

 آن روز در لیست کتاب هایی که به همراه خودم به کتابخانه برده بودم، کتابی از آوینی در آن نبود و قبلا هم هیچ کتاب یا مقاله ای را از شهید آوینی نخوانده بودم. در حقیقت آشنایی من با آوینی محدود به خاطرات ذهنی ام از صدای او در برنامه روایت فتح بود که در سال های کودکی از تلویزیون دیده بودم و البته تعدادی مصاحبه و گفته های کوتاه درباره او.